তেওঁ লগতে কয়, "মই ভাবিছিলো যে এইটো এটা সাধাৰণ আঘাত আৰু প্ৰয়োজনীয় প্ৰাথমিক চিকিৎসাৰ পিছত মোক অব্যাহতি দিয়া হ'ব।" কিন্তু সেয়া হোৱা নাছিল। পৰৱৰ্তী তিনি মাহ চিকিৎসক আৰু নাৰ্ছৰ যত্নত চিকিৎসালয়ৰ বিচনাত সময় পাৰ কৰিবলগীয়া হৈছিল ইনছাই। যুৱতীগৰাকীয়ে উপলব্ধ কৰা নাছিল যে তেওঁৰ বাবে পৃথিৱীখন চিৰদিনৰ বাবে সলনি হৈ গৈছে। এই দূৰ্ঘটনাৰ ফলত তেওঁৰ কঁকালৰ তল ফালটো পক্ষাঘাতগ্ৰস্ত হৈ পাঁচ বছৰ ধৰি বিচনাত পৰি থাকিবলগীয়া হয়।

তেওঁ লগতে কয়, "বহু বছৰ ধৰি কোনেও মোৰ সৈতে আঘাতৰ গুৰুত্ব ভাগ-বতৰা কৰা নাছিল।" যেতিয়াই তেওঁ নিজৰ মাক-দেউতাকক এই বিষয়ে সুধিছিল, তেওঁলোকে আলোচনাৰ বিষয়টো সলনি কৰে। মাক দেউতাকে তেওঁক কৈ আছিল যে তাই এদিন ভাল হৈ উঠিব।

অৱশ্যে, কেতিয়াবা প্ৰতিকূল পৰিস্থিতিয়ে জীৱনক নতুন ৰূপ দিয়ে। ২০১৫ চনত তেওঁ অৱসৰপ্ৰাপ্ত বিদ্যালয়ৰ শিক্ষক দেউতাক পাৰ্কিনছন চিণ্ড্ৰোমত আক্ৰান্ত হৈছিল। দেউতাকৰ অৱস্থাই তেওঁক বেয়াকৈ জোকাৰি গৈছিল। তেতিয়াই তেওঁ আত্মগ্লানি ত্যাগ কৰিছিল আৰু জীৱনটো নতুনকৈ গঢ় দিয়াৰ লক্ষ্য লৈছিল।

ক্ৰমান্বয়ে তেওঁ দৈনন্দিন কামসমূহ নিজে নিজে কৰিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল। মেডিকেয়াৰ চ'চাইটিত কটোৱা সময়বোৰে তেওঁক স্বতন্ত্ৰ অনুভৱ কৰিবলৈ শিকায় আৰু তেওঁক মানসিকভাৱে শক্তিশালী কৰে। হুইলচেয়াৰ ব্যৱহাৰ কৰি তেওঁ নিজে বহুতো কাম কৰিবলৈ সক্ষম হৈছিল। 

“মই এখন ৰক্ষণশীল সমাজৰ পৰা আহিছো। ছোৱালীৰ জীৱনটো কঠিন। শাৰীৰিক প্ৰত্যাহ্বান থকা যিকোনো ব্যক্তিৰ জীৱন কঠিন। সপোন ভংগ হোৱা ছোৱালীক বাট দেখুৱাবলৈ মই অগ্ৰণী হ’ব বিচাৰিছিলো।’-আত্মবিশ্বাসেৰে কয় ইনছাই। কাশ্মীৰ বিশ্ববিদ্যালয়ৰ পৰা বি এড, দিল্লী বিশ্ববিদ্যালয়ৰ পৰা ছচিয়েল ৱৰ্কত স্নাতকোত্তৰ ডিগ্ৰী লাভ কৰাৰ পিছত তেওঁ বৰ্তমান শ্ৰীনগৰৰ স্বেচ্ছাসেৱী মেডিকেৰত স্বেচ্ছাসেৱক হিচাপে কাম কৰি আছে।