ছায়েদ তালিফ হাইদৰ
ইছলামিক দেশসমূহত ধৰ্মীয় চিন্তা আৰু উগ্ৰবাদে যথেষ্ট প্ৰভাৱ পেলায়, আৰু তাত দেশক সমালোচনা কৰাটো প্ৰায়ে গ্ৰহণযোগ্য নহয়। পাকিস্তানৰ দৰে গণতান্ত্ৰিক ৰাষ্ট্ৰত সন্ত্ৰাসবাদৰ চৰম উপস্থিতি দেখা যায়। কোনো কোনো স্থানত দেশত ধৰ্মীয় পৰিবেশে ব্যক্তিৰ স্বাধীনতাক বাধা প্ৰদান কৰি ভয়ৰ পৰিবেশৰ সৃষ্টি কৰে।
আনকি পাকিস্তানৰ মছজিদ বা মাদ্ৰাছাৰ দৰে ঠাইতো মুছলমানসকলে নিৰাপত্তা অনুভৱ নকৰে। চীনৰ দৰে দেশৰ তুলনাত এই পৰিস্থিতি বিশেষভাৱে চিন্তনীয়।
মুছলমান সমাজৰ ভিতৰত গভীৰভাৱে শিপাই থকা সংঘাত আৰু মতানৈক্যৰ সৃষ্টি হয়। কোনো কোনো ঠাইত ছিয়া আৰু চুন্নী আদি বিভিন্ন সম্প্ৰদায়ৰ মাজত, বা ৱাহাবী আৰু চুন্নীৰ মাজত সংঘাতৰ সৃষ্টি হয়। ইয়াৰ বিপৰীতে ভাৰতে মুছলমানসকলৰ বাবে এক নিৰাপদ আশ্ৰয়স্থল প্ৰদান কৰে, য’ত তেওঁলোকক সুৰক্ষা দিয়া হয় আৰু কোনো কোনো ইছলামিক চৰকাৰত অমুছলমানৰ ওপৰত জাজিয়াৰ দৰে অতিৰিক্ত কৰ আৰোপ কৰা নহয়।
ভাৰতীয় মুছলমানসকলে ৰাজনৈতিক, সামাজিক, সাংস্কৃতিক, ভাষিক ক্ষেত্ৰত বিভিন্ন মতামত প্ৰকাশ কৰাৰ স্বাধীনতা লাভ কৰে। আন যিকোনো ভাৰতীয় নাগৰিকৰ দৰেই তেওঁলোকৰ অধিকাৰ আছে। সংখ্যালঘু বিশেষকৈ মুছলমানসকলক সম্পূৰ্ণ অধিকাৰৰ পৰা বঞ্চিত কৰা দেশসমূহৰ তুলনাত ভাৰতীয় মুছলমানসকলৰ বাবে এই স্বাধীনতা এক উল্লেখযোগ্য সুবিধা।
ইছলামিক চৰকাৰসমূহত জিম্মি (সুৰক্ষিত অ-মুছলমান)ৰ ধাৰণাটো সমস্যাজনক হ’ব পাৰে, আৰু অ-মুছলমানসকলক বৈষম্যমূলক প্ৰথাৰ বলি হ’ব পাৰে। কেৱল ধৰ্মীয় পাৰ্থক্যৰ বাবেই অধিকাৰ নথকাৰ অনুভৱ হতাশাজনক হ’ব পাৰে। ভাৰতত স্বাধীনতাৰ বিগত ৭৫ বছৰ ধৰি মুছলমানসকলে ৰাজনীতিত সক্ৰিয়ভাৱে অংশগ্ৰহণ কৰি ৰাষ্ট্ৰপতি, কেবিনেট মন্ত্ৰী, সাংসদ, বিধায়ক আদি পদত অধিষ্ঠিত হৈ আহিছে।
মুছলমানকে ধৰি প্ৰতিজন ভাৰতীয় নাগৰিকৰ ভোটদান আৰু গণতান্ত্ৰিক প্ৰক্ৰিয়াত অংশগ্ৰহণৰ অধিকাৰ আছে। ভাৰতৰ মুছলমানসকলেও সাংস্কৃতিক স্বাধীনতা লাভ কৰে, সেয়া লাগিলে সংগীত, চিত্ৰকলা, কবিতা, অভিনয়ৰ ক্ষেত্ৰতেই হওক। কোনো হেঁচা বা উদ্বিগ্নতা অবিহণে তেওঁলোকে এই সাংস্কৃতিক ক্ষেত্ৰসমূহত অংশ ল’ব পাৰে। এই কলাত্মক স্বাধীনতাৰ বাবেই ভাৰতত নৌছাদ, জাকিৰ হুছেইন, শ্বাহৰুখ খান, আমিৰ খান, বছিৰ বদৰ, নিদা ফাজলী, এ আৰ ৰহমানৰ দৰে প্ৰখ্যাত সংগীতজ্ঞ, অভিনেতা, কবি আৰু গায়কসকলৰ জন্ম হৈছে।
চুফীবাদৰ প্ৰচলনৰ ক্ষেত্ৰতো ভাৰত অনন্য। ভাৰতীয় চুফীবাদে বিভিন্ন ধৰণৰ ৰং আৰু গাঁথনিক আকোৱালি লৈছে, যিবোৰক ইছলামিক দেশসমূহত নিষিদ্ধ বুলি গণ্য কৰিব পাৰি। ভাৰতীয় চুফীসকলে নিজস্ব সুকীয়া প্ৰথা আৰু পৰিচয় গঢ়ি তুলিছে, যেনে মুছা চুহাগ, লালা আৰিফা, আমিৰ খুছৰাউ, শ্বেখ বাহাউদ্দিন বাজান।
যেতিয়া অৰ্থনৈতিক স্থিৰতাৰ কথা আহে, ভাৰতে ভাৰতীয় উপমহাদেশৰ আন দেশৰ তুলনাত মুছলমানসকলৰ বাবে উন্নত সম্ভাৱনা বহন কৰে। ভাৰতৰ ক্ৰমবৰ্ধমান অৰ্থনীতিয়ে মুছলমানসকলক ধৰ্মীয় বৈষম্য অবিহনে বিভিন্ন ক্ষেত্ৰত কাম কৰাৰ সুযোগ প্ৰদান কৰে। মুছলমানসকলে চৰকাৰী চাকৰি আৰু শিক্ষাগত বৃত্তিৰ ক্ষেত্ৰত সংখ্যালঘু সংৰক্ষণৰ পৰাও লাভান্বিত হয়, যি তেওঁলোকৰ অৰ্থনৈতিক কল্যাণ সমৰ্থন কৰে আৰু তেওঁলোকক সমাজলৈ অৱদান আগবঢ়োৱাৰ ক্ষমতা প্ৰদান কৰে।
ভাৰতীয় মুছলমান হোৱাৰ অন্যতম উল্লেখযোগ্য সুবিধা হ’ল ভাৰতীয় পাছপ’ৰ্টৰ বিশ্বব্যাপী স্বীকৃতি আৰু গ্ৰহণযোগ্যতা। ভাৰতীয় মুছলমানসকলে বিভিন্ন দেশলৈ যাওঁতে কম বাধাৰ সন্মুখীন হোৱাৰ বিপৰীতে পাকিস্তানী পাছপ’ৰ্টৰ গ্ৰহণযোগ্যতা সমগ্ৰ বিশ্বত সীমিত বুলি প্ৰায়ে কোৱা হয়। ভাৰতীয় মুছলমানসকলক বিশ্বৰ বিভিন্ন প্ৰান্তৰ সংগঠন, প্ৰতিষ্ঠান, বিশ্ববিদ্যালয়ত আদৰণি জনোৱা হয়, যিয়ে অসংখ্য সুযোগৰ দুৱাৰ মুকলি কৰে।
ভাৰতত বিৰাজমান বৈচিত্ৰ্যতাৰ মাজত ঐক্যৰ ধাৰণাই ভাৰতীয় মুছলমানসকলক একাধিক ভাষা আৰু সংস্কৃতিক আকোৱালি লোৱাৰ সুযোগ দিছে। আৰবী দেশসমূহৰ পৰিৱেশ ইয়াৰ সম্পূৰ্ণ বিপৰীত, য’ত নাগৰিকে মূলতঃ আৰবী কয় আৰু আন ভাষাত তেওঁলোকৰ দক্ষতাৰ অভাৱ দেখা যায়। ভাৰতীয় মুছলমানসকলে আৰবী, পাৰ্চী, উৰ্দু, হিন্দী, ইংৰাজী শিকিবলৈ আৰু সাৱলীলভাৱে কোৱাৰ সুবিধা লাভ কৰে। এই ভাষিক বৈচিত্ৰ্যতাই ভাৰতীয় মুছলমানসকলৰ মাজত পৰিপক্কতাক অধিক সৱল কৰে আৰু তেওঁলোকৰ বহল পৰিসৰৰ লোকৰ সৈতে জড়িত হোৱাৰ ক্ষমতাক সৱল কৰে।
সামৰণিত ক’ব পাৰি যে ভাৰতীয়সকল ধৰ্মীয় বিশ্বাস নিৰ্বিশেষে আৱেগিক আৰু দেশপ্ৰেমিক। ভাৰতীয় উলামাসকলৰ শিক্ষাৰ দ্বাৰা প্ৰভাৱিত ভাৰতীয় মুছলমানসকলৰ মাতৃভূমিৰ প্ৰতি গভীৰ প্ৰেম আছে। তেওঁলোকে কেৱল ইছলামিক উৎসৱ উদযাপন কৰাই নহয়, বৰং অ-মুছলমান দেশবাসীৰ বিভিন্ন অনুষ্ঠান যেনে হোলী, দীপাৱলী, ওনাম আদিত ভাৰতীয় মুছলমানসকলে উলহ-মালহেৰে অংশ লয়। ভাৰত আৰু ভাৰতীয় মুছলমানসকলে ঐক্যৰ পথত থিয় দিছে আৰু বৈচিত্ৰ্যক আকোৱালি লৈছে।
